DOBERMAN PINCZER

Wróć

Doberman pinczer

Dość duży, potężny pies o eleganckim wyglądzie. Ma gładką, krótką sierść, która występuje w umaszczeniu brązowym, czarnym, niebieskim lub płowym (zwanym też „Isabella”), z rdzawymi podpalaniem. Sylwetka powinna wyglądać dumnie i przywodzić na myśl konia pełnej krwi. Dorosłe psy mierzą około 69 cm, dorosłe suki 65 cm. Dorosłe osobniki tej rasy ważą około 32-45 kg.

Charakter

Doberman zdecydowanie jest przede wszystkim psem obronnym i stróżującym. Jest pewny siebie i nieustraszony, nadaje się doskonale na psa służbowego dla policji czy wojska. Naturę Dobermany mają jednak w gruncie rzeczy pokojową. Przy kompetentnej i zaufanej osobie u swego boku, która zapewni im odpowiednie wychowanie i zajęcie, Dobermany okazują się być bardzo delikatnymi i milusińskimi psami. Odnosząc się do ich wizerunku psów bojowych, miłośnicy Dobermanów nazywają je czasem z przymrużeniem oka „zabijakami”. Swojej ludzkiej rodzinie Dobermany są wyjątkowo wierne, czują się z nią mocno związane, a także… kochają dzieci. W razie niebezpieczeństwa Doberman bez wahania rzuci się do obrony członków swojej ludzkiej rodziny. Obcych zwykle traktuje z wrodzoną sporą dawką sceptycyzmu. To jednak nie oznacza, że pokazuje kły każdej napotkanej osobie: dobrze wychowany i zsocjalizowany pies nie napadnie nikogo i nikogo nie ugryzie bez powodu. Swoją ostrość i agresję Doberman potrafi doskonale kontrolować, kiedy tylko usłyszy polecenie. Jak w przypadku każdej rasy, istotne jest kto w stadzie jest alfą. Doberman wymaga doświadczonego i pewnego właściciela, który będzie jasno i konsekwentnie wyznaczał kierunek w jego wychowaniu. Kiedy taka osoba raz zdobędzie zaufanie Dobermana, pies porządkuje jej się już na zawsze i będzie za nią wiernie podążał. Doberman to lustrzane odbicie swojego właściciela, co u tej rasy rzuca się w oczy znacznie bardziej niż u psów innych ras. Tak więc opanowany i spokojny właściciel może być pewny także opanowanego, a przy tym i posłusznego kompana u swego boku. Psy tej rasy są z reguły posłuszne i lubią pracę. Dopasowują się z łatwością do nowych sytuacji i otoczenia, a przy tym są ambitne i ukierunkowane na cel. Dobermany uchodzą także za psy bardzo inteligentne (piąta najinteligentniejsza rasa psa na świecie). Kto ceni te cechy i próbuje je wspierać, zyska sobie także doskonałego psa rodzinnego.

Wygląd

Głównym powodem, dla którego Doberman mimo swojego przyjaznego usposobienia najczęściej brany jest za psa bojowego, jest jego wyniosły imponujący wygląd. Ten korpulentnie i muskularnie zbudowany pies wygląda przez elegancką linię ciała oraz dumną i zdecydowaną postawę niemal arystokratycznie. Dla wielu miłośników rasy odzwierciedla wizerunek idealnego psa. Do niedawna przycinano Dobermanom ich średniej wielkości uszy o typowym dla pinczerów wyglądzie oraz odcinano im ogony. Miało to na celu podkreślić niebezpieczny i zawadiacki wygląd tej rasy. Ogon amputowano Dobermanom zaraz po urodzeniu, natomiast uszy przycinano po kilku tygodniach. Przy pomocy taśmy klejącej oraz stelaża, który mały Doberman musiał nosić przez kilka tygodni, nastawiano mu uszy, by w efekcie końcowym były całkowicie pionowo stojące. Przystrzyganie początkowo nie było praktykowane jedynie ze względu na wygląd, lecz także po to, by wesprzeć psa w stróżowaniu i obronie. Doberman z krótkimi stojącymi uszami i króciutkim ogonem był trudniejszym przeciwnikiem dla napastnika, ponieważ trudniej go było pochwycić i odparować atak. Dla zwolenników tej rasy przez długi czas jedynie osobniki z obciętymi uszami uchodziły za „prawdziwe Dobermany”. Na szczęście, ze względów związanych z ochroną zwierząt, obcinanie uszu i ogona zostało w latach 90. zakazane. Oklapnięte uszy i długi ogon nadały wcześniej niebezpiecznie wyglądającym Dobermanom zdecydowanie miększego i bardziej przyjacielskiego wyglądu. Mimo tego, że wielu zwolenników tej rasy po zakazie obcinania uszu przestało się nią interesować, a wielu protestujących hodowców odstąpiło od chowu, czarujące Dobermany z oklapniętymi uszami zyskały wielu nowych wielbicieli i pozostały bardzo popularną rasą. Ostry pies obronny stał się z dnia na dzień delikatnym, bardzo pożądanym psem rodzinnym. Preferowane jest dziś także umaszczenie inne niż czarne, najpopularniejszy jest wariant brązowy. Mimo tego, że kolor sierści nie ma najmniejszego wpływu na charakter psa, brązowe Dobermany wyglądają dużo bardziej przyjaźnie niż ich czarno umaszczeni pobratymcy. Dlatego też filmowe czy serialowe „zabijaki” to najczęściej czarne Dobermany. Brązowe psy są kojarzone w zasadzie częściej z eleganckimi psami łowczymi niż z Dobermanami, jednak to właśnie to umaszczenie uchodzi za obecnie najczęściej wybierane. Poza umaszczeniami czarnym i brązowym, istnieją także warianty błękitny, biały i izabelowaty. Połyskująca gładka sierść tego sięgającego od 61 do 72 cm w kłębie psa jest krótka i gęsta, nie ma podszerstka.

Historia

Pewien niemiecki stróż, hycel i poborca podatkowy - Louis Dobermann - potrzebował doskonałego psa stróżującego, który pomagałby mu w pracy. Żeby to osiągnąć, krzyżował różne rasy. Miało to miejsce w XIX wieku. Mówi się, że wykorzystał rottweilery i dogi niemieckie - ze względu na ich rozmiary i siłę, greyhoundy ze względu na szybkość, manchester terriery ze względu na gładką sierść i szlachetną sylwetkę oraz typową dla terierów nieustępliwość. Mógł też wykorzystać sznaucery, pinczery niemieckie, owczarki niemieckie oraz wyżły krótkowłose: niemieckie i weimarskie. Pierwszy doberman został zarejestrowany w niemieckiej księdze hodowlanej w 1893 roku.

Hodowla i jej cele

W początkach hodowli nacisk kładziono przede wszystkim na wydajność rasy. Również dziś Dobermany mają służyć głównie jako psy użytkowe, np. stróżujące, policyjne i militarne, myśliwskie, obronne oraz terapeutyczne i psy-sanitariusze. Te wszechstronne psy cenione są jednak coraz bardziej także jako psy rodzinne. W hodowli ukierunkowanej na wydajność przy wyborze osobników do rozrodu decydującą rolę odgrywają takie cechy jak bojowość i czujność, które przy hodowli rodzinnej odchodzą z kolei na dalszy plan. W hodowli rodzinnej preferuje się bowiem takie cechy jak równowaga i przyjacielskość. Z reguły zrzeszone w związkach hodowle deklarują specjalizację w jednej z tych typów hodowli. Jeśli rozważasz zakupienie Dobermana, spytaj najpierw hodowcę o typ i cele jego hodowli. Poważni, doświadczeni hodowcy zrzeszeni są w związkach hodowlanych, dlatego zawsze zwracaj uwagę na tę przynależność. Hodowca powinien służyć radą i informacjami, posiadać i okazywać na Twoją prośbę dokumentację medyczną rodziców psa i zaświadczenia o szczepieniach szczenięcia. Dobry hodowca przykłada wiele uwagi do zdrowia i socjalizacji zwierząt przed oddaniem ich do nowych domów.

Ruch

W pierwszym roku życia ćwiczenia dobermanów powinny się składać z krótkich, częstych sesji. Nadmierna ilość ćwiczeń może doprowadzić do problemów ze stawami. Dobermany to aktywne psy, które bardzo lubią bieganie bez smyczy. W przypadku dorosłych osobników zaleca się co najmniej dwie godziny ruchu dziennie. Należy też pamiętać o szkoleniach.

Żywienie

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Dobermany są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Ciekwawostki